Cześć! Jestem Kasia.

“Dawniej praca definiowała mnie całą. Kiedy dostałam awans poczułam się jeszcze bardziej pod presją — bo teraz muszę udowodnić że na to zasługuję. Ciągle podnosiłam sobie poprzeczkę. Odpisywałam na maile o 23. Gotując obiad rozmyślałam jak okiełznać chaos w firmie, który przecież w ogóle nie był moją odpowiedzialnością. Przejmowałam się nastrojami mojego szefa, czułam, że muszę wysłuchiwać jego narzekania nawet kiedy wiedziałam, że to on zachowuje się nieprofesjonalnie.

Teraz wiem, że mogę wykonywać swoją pracę, ale to nie stanowisko świadczy o mojej wartości. Jestem z siebie dumna, bo nauczyłam się stawiać granice — wiem z czego w swoim życiu nie zamierzam rezygnować — np. praca maksymalnie do 16. Nauczyłam się wykorzystywać swój wolny czas. Umiem wziąć dzień urlopu tylko po to, żeby pochodzić po górach. Naładować baterie i zregenerować się. Leżę na łące i patrzę w chmury. I naprawdę nic mnie nie obchodzi. Po południu umiem się wyłączyć. Zanurzyć w zabawie z synem. Zwalniam wtedy — i zero myśli o pracy!“

"Kasia pomogła mi się wyzbierać po zwolnieniu z pracy. Taka klasyczna historia - dawałam z siebie wszystko, naginając się w różne strony, żeby zadowolić toksyczną szefową. Czułam się wyzuta z energii i wypluta. Wiedziałam, że zanim zacznę szukać kolejnej pracy muszę coś zmienić. Nie dam rady już dłużej tak żyć. Bóle głowy, bezsenność, bóle brzucha. Poczucie, ze albo coś zmienię albo się wykończę. Nauczyłam się doceniać siebie i nie czekam jak głodny psiak na pochwały przełożonego. Poukładałam sobie w głowie, co jest dla mnie ważne i tego się trzymam."

“Praca była dla mnie ważna od zawsze - już w liceum planowałam swoją karierę. Było to też marzenie moich rodziców, którzy sami nie skończyli studiów. Ambicja mocno mnie nakręcała przez pierwsze lata pracy - i wszystko szło świetnie. Awanse, podróże, coraz większa odpowiedzialność. Aż rozbiłam się o niewidzialny sufit. Wszystko stało się bez sensu. Moja kolekcja butów sportowych zbierana przez lata z wielką pieczołowitością. Możliwość wypadu na weekend do Mediolanu na zakupy. Randki w drogich restauracjach. Niby miałam wszystko, a zupełnie nie czułam się szczęśliwa. Dzięki pracy z Katarzyną odkryłam, że wiele z tych pragnień tak naprawdę napędzane było skrywanym poczuciem niskiej wartości. Ciągłe napięcie odreagowywałam przez zakupy. Odsuwałam od siebie innych pokazując, że nikogo nie potrzebuję i ze wszystkim sama sobie poradzę. Nauczyłam się widzieć swoje potrzeby. Też swoje słabe strony i mimo, że nie przyszło mi to łatwo proszę innych o pomoc. Odpuściłam rolę siłaczki. I zaczęłam zbliżać się do ludzi wokół mnie. Relacje stały się moim priorytetem i stąd czerpię najwięcej energii."

“Ja nawet nie wiedziałam, że jestem wypalona. Po prostu żyłam w coraz większym pośpiechu, robiąc co do mnie należy, jak robot. Życie stopniowo zaczęło tracić kolory. Czułam się jak chomik w kołowrotku - codziennie to samo, ta sama przytłaczająca rutyna. To mój mąż zauważył, że coś jest nie tak. Nie chciałam w weekendy pojeździć na rowerze, nie chciałam iść do knajpy. Otwieranie oczu na to jak siebie nadwyrężyłam to był trudny proces. Po czasie widzę, że całe napięcie z pracy przynosiłam do domu i odreagowywałam na najbliższych. Teraz mam o wiele więcej cierpliwości. Umiem się zatrzymać. Zdarza mi się nawet uciąć sobie drzemkę w ciągu dnia, a kiedyś było to dla mnie nie do pomyślenia!"